GJUKANIVICI: SERBIA ARE PROBLEME CU ÎNTREAGA REGIUNE

Primul ministru Muntenegren Milo Gjukanoviq a criticat aspru Serbia, acuzand ca intentioneze sa prezinte Muntenegru ca un "stat criminal".
Intr-un interviu dat pentru TV Muntenegren, Gjukanoviq a precizat ca Serbia intentioneaza sa compromite statul Muntenegren si sa arata, ca Muntenegru nu are capacitate juridica ca sa fie un stat independent.
Aceasta arata, a spus el, ca problema esentiala nu este pozitia Muntenegrului fata de Kosovo, dar este independenta Muntenegrului si ei nu sunt deacord cu dreptul lui de a lua decizii proprii.
Gjukanoviq a spus, ca Serbia are probleme cu toate statele din raion, Croatia, Bosnia, Kosovo, Macedonia si cu Muntenegru.
"Serbia pretinde pozitia de lider raional, dar ca cineva sa fie lider trebuie sa rezolve problema criminalilor de razboi, sa aleaga daca cei care au facut crime la Srebrenice, sunt eroi sau criminali, sa arata capacitate pentru a dezvoltarea relatiilor cu vecinii" a spus Gjukanivici. (Traducere din Voice of Albanians de Baki Ymeri)

http://www.voal-online.ch/index.php?mod=article&cat=LAJMIIF&article=5917

GJUKANOVIQ: SERBIA KA PROBLEME ME TË GJITHË RAJONIN
E Mërkurë, 03.10.2010, 03:44pm




Kryeministri malazez Milo Gjukanoviq ka kritikuar ashpër Serbinë, duke e akuzuar se ka për qëllim ta paraqesë Malin e Zi si "shtet kriminal".

Në një intervistë për TV malazez Gjukanoviq ka thënë se Beogradi synon ta komprometojë shtetin malazez dhe të tregojë se Mali i Zi nuk ka kapacitete juridike që të jetë shtet i pavarur.

E gjitha kjo tregon, tha ai, se problem thelbësor nuk është qëndrimi malazez ndaj Kosovës, por problem thelbësor është pavarësia e Malit të Zi dhe ata nuk janë pajtuar me të drejtën e Malit të Zi që të marrë vendime të veta.

Gjukanoviq ka thënë se Serbia ka probleme me të gjitha shtetet e rajonit, Kroacinë, Bosnjën, Kosovën, Maqedoninë dhe Malin e Zi.

"Serbia pretendon për pozicionin e liderit në rajon, por që dikush të jetë lider duhet të zgjidhë problemin e kriminelëve të luftës, të zgjidhë nëse ata që kanë bërë krime në Srebrenicë janë heronj apo kriminelë, dhe të tregojë aftësi për zhvillimin e marrëdhënieve me fqinjët". ka thënë Gjukanoviq.

Tërmete të fuqishme në gjithë botën, çfarë po na ndodh?

Shekulli Online | 11/03/2010 |

Përshtypja se numri i tërmeteve është shtuar ka tërhequr vëmendjen e alarmuar njerëzit. Por shkencëtarët thonë se me gjithë përshtypjen e krijuar, atyre ende u duhet ta provojnë se numri i tërmeteve në botë është rritur.

Një tërmet i madh tronditi së fundi Turqinë Lindore të hënën në mëngjes. Ai arriti shkallën 6.0 sipas Rihterit dhe deri tani mendohet se ka marrë jetën e 57 vetëve.
Në shumë vendbanime u shkatërruan shtëpi. Pamje nga dëmtimet në fshatin Okcular, në Lindje të Turqisë.Bildunterschrift: Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift: Pamje nga dëmtimet në fshatin Okcular, në Anadollin Lindor

Ndërkohë, tërmete të mëdha në Tajvan, Kili dhe Haiti vazhdojnë të dominojnë titujt e lajmeve. Por megjithëse ka evidenca që sugjerojnë se këto tërmete mund të kenë lidhje me njëra-tjetrën, një lidhje midis tyre ende nuk është konfirmuar shkencërisht, thonë shkencëtarët.

Numri i tërmeteve rreth globit mbetet konstant, me gjithë lëkundjet, thotë Wolfgang Frederich, profesor i shkencave që merren me studimin e tokës pranë universitetit Ruhr në Bohum. Statistika nga programi i SHBA për vëzhgimet gjeologjike të tërmeteve tregojnë se numri i tërmeteve midis shkallës 7.0 dhe 7.9 Rihter ka mbetur në dekadën e fundit mjaft konstant, me një mesatare prej 13 tërmetesh në vit.

Në këtë periudhë kohe nuk ka pasur më shumë se katër tërmete të shkallës 8.0 deri në 9.0 ballë. Ndërsa numri i tronditjeve të vogla dhe i shokëve që janë matur është thuajse i pafund, thotë Fridrih nga Universiteti Ruhr.


Rrethi i zjarrit
Toka përbëhet nga katër shtresa: nga shtresa e brendshme, shtresa e jashtme, manteli dhe korja. Korja dhe manteli i sipërm krijojnë litosferën, një shtresë me trashësi 50 km dhe kjo përbëhet nga të ndara që quhen pllaka tektonike. Këto pllaka dihet që e ndryshojnë pozicionin dhe kanë shumë defekte. Shumica e tërmeteve ndodhin përgjatë vendeve me defekte. "Pllakat mund të lëvizin horizontalisht ose vertikalisht, në atë mënyrë që një pllakë lëviz nën një tjetër", thotë Fridrih.
Shumica e tërmeteve ndodhin në zonën e Paqësorit, të njohur si Rrethi i Zjarrit, një rajon që rrethon bregdetin e Oqeanit Paqësor përgjatë vendeve si Zelanda e Re, Japonia, Alaska dhe Kili.


Koincidencë apo lidhje?
Sipas Fridrihut, modelimet sizmologjike dhe kalkulimet matematikore të shtypjeve dhe të presioneve kanë treguar një rritje të presioneve në pjesë të tjera të botës, pasi ndodh një tërmet. Kjo, e kombinuar me të dhëna statistikore ka krijuar një teori, që tërmet e mëdha si ato të fundit në Haiti dhe Kili mund të rrisin presionin në një pjesë tjetër të pllakës tektonike dhe ta ulin në një pjesë tjetër, duke shkaktuar potencialisht një tërmet pasues në një pjesë tjetër të Botës.
"Problemi është që ti duhet ta provosh se kjo nuk është koincidencë, gjë që është me të vërtetë e vështirë," thotë ai.

Disa shkencëtarë thonë se ata janë relativisht të siguritë, se pas një tërmeti, presioni rishpërndahet në pjesë të tjera të një pllake tektonike. Por lidhja e këtij efekti me një tërmet të dytë, të mëvonshëm nuk është kaq e thjeshtë, thonë ata.

"Our negroes, our enemies"

"Our negroes, our enemies"


Serbian writer Vladimir Arsenijevic outlines the calamitous relationship of his compatriots to the Albanians.
For all ex-Yugoslavs, but particularly for the Serbs, the Kosovo Albanians used to be simply "our negroes." Nowadays, however, they are cast as Serbia's arch-enemies – a myth ruthlessly exploited by nationalist politicians, even as negotiations take place over the future of the southern Serbian province of Kosovo, which has been under UN administration since 1999. If anyone in Western Europe asks how all this could have happened, I can tell them, for I have watched and listened to this story unfolding in my country.

The country that used to be mine, the former Yugoslavia, was ethnically and culturally extremely diverse. Marshall Josip Broz Tito used to call this diversity our Yugoslavian "melting pot." In reality, though, it was never that. After Tito's death the country's diversity was tragically instrumentalized; it became socially divided, split ethnically and culturally into sub-groups and economically into a hierarchy of better-off and worse-off regions. Post-Tito Yugoslavia thus became a proverbial European vertical.

At the top of this vertical, in the far north on the border with Austria, was the economically most advanced republic Slovenia. In a certain sense Slovenia stood for the permanent "high" in what was then the common homeland. You then moved on down through Croatia, Bosnia-Hercegovina and Serbia in the centre to Montenegro and Macedonia in the far south, the chronic "low" of our former country. "The further south, the more deplorable" ("Sto juznije to tuznije") was the popular saying used to describe the ladder along which a specifically Yugoslavian brand of racism was always directed at those who were on the next rung down geographically and economically. Hence the Slovenians showed the contempt they felt for the country bumpkins, idlers or failures of the other republics most clearly towards the Croatians; the Croatians for their part passed it on to the Serbs; and the latter, in turn, took pleasure in making fun of the Macedonians or Montenegrins. The Bosnians, on the other hand, as the people who inhabited the centre of the Republic of Yugoslavia, were the object of mockery from all sides.

But right at the very bottom came the Albanians who lived in the southern Serbian province of Kosovo. Their language wasn't a Slavic language. They were poorer than the rest of us. Their culture was pretty alien. In the motley collection of different kinds of Yugoslavs they, as the southernmost ethnic group, were condemned to play the role of the absolute outsiders.

Anything that the rest of us in former Yugoslavia claimed to know about the Albanians was put together from a hodgepodge of offensive cliches. They were generally referred to derisively as the Siptari or the shiptars. If we didn't hate them openly, it was only because we did not consider them worthy of our hatred. Even at the best of times there was never any dialogue between "them" and "us."

The Kosovo Albanians were for us just a bunch of primitive, at most sometimes comical golliwogs, our Uncle Toms. In other words, they were our negroes. Yet just as the existence of the despised Albanians scarcely penetrated the consciousness of the average Yugoslav of the Tito era, so the casual cultural racism of that time seems, from today's perspective, rather harmless compared with the violent, murderous hatred of the "shiptars" that seized the Serbs following the death of Tito and after the first wave of "unrest" in Kosovo at the end of the twentieth century. This resentment became particularly intense throughout the phase of burgeoning nationalism in all the republics, during the brutal tyranny perpetrated by Slobodan Milosevic, who set out to ruthlessly tear apart the common state. During the 1990s politicians and the media also began using the colloquial and derogatory term "shiptars," a label that increasingly stuck to make them the object of our paranoia. More and more often people began to speak of them as though the only reason they existed was to crush and annihilate "us Serbs".

One of the legends that did the rounds in Milosevic's version of the news was a historical myth that went roughly like this: "Once there were far fewer Albanians than Serbs in Kosovo. But over the years (by means of a miracle that has never been fully explained! V.A.) they came to Kosovo across the Albanian border and just settled here in our country, before our very eyes, without so much as a 'by your leave'." Equipped with what in our eyes were positively animal-like qualities, they developed the collective determination of termites and, what is more, bred like rabbits. Their uncontrollable virility and high birth rates made us shiver, indeed we shuddered with disgust. At the same time the Serbs were constantly being publicly entreated to profess their hatred of the "shiptars." No Serb was considered worth his salt unless he cherished this hatred. Thus official propaganda during the Milosevic era, supported unerringly by the media, declared the "shiptars" to be the Serbs' archetypal enemy; indeed, without this enemy the Serbs' own existence would have been practically unthinkable. For where would Batman be without his Joker? Now the "shiptars" were no longer pathetic Uncle Toms. On the contrary, they had transformed themselves into terrifying, dangerous demons, intractable and persistent in their mission to take over our historic territory, to snatch away from us the Kosovo Polje, the Kosovo Field, "the cradle or our culture," to steal our myths, to rob us of that which belonged to us by "historic right". (More here)

Determined to settle scores with these "shiptars" once and for all, our President Milosevic conceived a fantastic plan. In his murky empire of evil, poverty, ethnic hatred and hyperinflation, the army and the police aided by the mass media were to be allowed to discriminate against and humiliate the Kosovo Albanians without incurring sanctions. The Albanians would be able to be arbitrarily dismissed or arrested, their property plundered, their families and villages destroyed. Absolved of any responsibility and encouraged by popular support, the president for many years painstakingly put his plan into action, bringing violence and destruction first to Kosovo and then to the whole territory of Yugoslavia. Following the Dayton Agreement in December 1995 there was a brief ceasefire, but in 1999 the spiral of violence finally led Milosevic back to where it had all started, back to Kosovo.

Yet Kosovo was also the place that was to seal Milosevic's fate after thirteen years of his destructive rule. When NATO began bombing the main culprit, Serbia-Montenegro, at the end of March 1999, it destroyed some more of the infrastructure and claimed hundreds of civilian victims. Yet what followed was the end of Serbian state power in the province of Kosovo. At the same time the roles of perpetrator and victim were once more reversed in this hapless place. There was an exodus of thousands of Serbs and Roma and a rampage of revenge by the victors; and once again the victims were almost exclusively innocent civilians. The hope of any normality between ordinary Serbs and Albanians, of them being able to live side by side in the foreseeable future, was gone.

Milosevic had played his game so cunningly that only one kind of epilogue was possible: the UN war crimes tribunal for ex-Yugoslavia in The Hague. Nevertheless, even then, Milosevic managed to escape the place where justice might have been done, if only by suffering a heart attack. By eluding justice he left us with the question of blame. Not least for this reason the citizens of Serbia are burdened with guilt and shame, whether we accept it or not.

A few years ago the Serbian media reported for months on end on mass graves whose dead had been identified by forensic experts as Kosovo Albanians. One of the most horrific images was that of a refrigerated lorry out of which murdered Kosovo Albanian women, children and old people were disposed in Lake Perucac, near the mouth of the river Derventa. On our screens we saw half-decayed, clothed corpses being pulled out of the water, we heard the shocking confession of the driver, who had been told to transport the dead out of Kosovo in order to cover up the crime. At the time a Belgrade television station broadcast an interview with a man bathing untroubled in this beautiful lake from whose green waters the corpses had just been pulled. When the reporter asked whether this bothered him the simpleton stood there shaking his head as the water dripped off him. Blinking innocently and smiling laconically, he looked at the camera and said without turning a hair: "To be honest, I don't believe all that," and dived defiantly back into the water.

The guy is mad, you might think. But actually the opposite is the case. His reaction is absolutely understandable. Serbian citizens have a decade of brainwashing by politicians and the media behind them, a decade of lessons in how continuous lying can eventually make people believe their own lies. The bathing man was simply using that acquired skill.

Denial is one of the central new Serbian qualities. It is so new that we don't even have a proper word for it, and those who realize what is happening simply use the English word instead. Denial. This denial, coldness in the face of human suffering, an inability to show the most rudimentary empathy, shows that we as a society are in a no-man's land. Sometimes it seems as if we did not want to escape the maelstrom of the past. The question of the status of Kosovo, and at least as important, of our future relationship with the Kosovo Albanians, are among the most decisive questions of all, and they could be used as a measure of our political maturity. The reasons why we don't take a constructive approach to them are more profound. Today's Serbian society is tired of politics. It is tired of lost wars, exhausted by chronic poverty and the feeling that the Serbs must see themselves either as victims or as the guilty party. It fears change and shirks responsibility.

In other words, events have ensured that our view of the Kosovo Albanians will remain unchanged for a long time to come. To the traditional resentment there has simply been added the subliminal rage of the loser, which is vented in self-pity and may be coupled with the mystical idea of being inherently in the right. Indeed, the unavoidable loss of the former southern Serbian province of Kosovo is in certain circles of our society perceived as tantamount to an apocalypse. Not long ago the centre of Belgrade was plastered with posters designed to fool us: "There is no Serbia without Kosovo!" But whoever says that is lying, and many people fundamentally know this – for despite everything it is becoming increasingly evident that the status of Kosovo is becoming marginal in the everyday life and concerns of the Serbs. In fact many citizens – our young particularly – disappointed by all sides, seem to have decided that they don't believe in anything any more, like that simpleton bathing in the lake.

But what can one expect from a generation that has been raised amid war and destruction, fed with a policy of overt hatred, and that can't get a visa to become acquainted with other countries and cultures? Unfortunately, probably not very much. Our young people have begun to hate again, without inhibitions, with a frivolous delight. Surveys of school students are enough to make your hair stand on end – and they confirm the impression one gains from everyday life. More than 30 percent of the pupils at Serbian middle schools believe that one "should neither become friends with Albanians nor visit them." Almost a third of young people believe that the Chinese – the only relatively large group of foreigners in our country – should have their residence permits removed, even if they obey the law. Every third teenage boy and every second teenage girl is looking down on homosexuals and people infected with HIV.

The thought of the ghastly success with which contemporary Serbian society has deformed the thoughts and emotions of young people makes one shudder. Maybe the solution is simply to wait stoically and be patient. Maybe one only needs to hope that a new generation will grow up under more peaceful and healthier circumstances. Perhaps the only thing left for us is to believe that our grandchildren will be our real children.

*

Vladimir Arsenijevic was born in 1965 in Pula/Croatia. His prize-winning novels have been translated into many languages. He lives in Belgrade.

This article orignally appeared in German in Die Zeit on 20 September, 2007.

Translation: Melanie Newton









http://www.signandsight.com/features/1582.html

Unë dhe shqiptarët
Nga Bora Cosic


Beogradi, nga fundi i viteve tridhjetë të shekullit të kaluar, ishte përplot me njerëz të nacionaliteteve të ndryshme, hebrenjtë kishin dyqanet dhe shitoret e tyre, çekët ndreqnin orët dhe akordonin pianot, hungarezët kujdeseshin për ujësjellësin. E di që kishte gjermanë të disiplinuar që silleshin rreth elektrikut në centralin e qytetit, ndërsa rusët punonin nëpër shtypshkronja dhe në zyrat e gjeodezisë.



BORA COSIC

Beogradi, nga fundi i viteve tridhjetë të shekullit të kaluar, ishte përplot me njerëz të nacionaliteteve të ndryshme, hebrenjtë kishin dyqanet dhe shitoret e tyre, çekët ndreqnin orët dhe akordonin pianot, hungarezët kujdeseshin për ujësjellësin. E di që kishte gjermanë të disiplinuar që silleshin rreth elektrikut në centralin e qytetit, ndërsa rusët punonin nëpër shtypshkronja dhe në zyrat e gjeodezisë. Kishte rumunë, grekë, sllovenë, këta të fundit shpesh ngisnin biçikleta dhe ngjiteshin në Avallë.

Me shumicën jetohej mirë, vetëm me shqiptarët diçka nuk shkonte, u thërrisnin me emra fyes dhe kështu u krijua muri mes shumicës serbe dhe atyre njerëzve, që ishin e keqja e domosdoshme në punët e ndërtimit dhe në transportin e pianove. Sepse dikush duhej të mbante tulla në katin e fundit të pallatit të kinemasë “Beograd” që po ndërtohej, dikush duhej të ngarkonte dy tonë qymyr për nënën time. Dhe akoma më shumë? Ardhja e tyre mes beogradasve ishte për një fëmijë gjashtëvjeçar diçka ekzotike: e dija se vijnë nga jugu, që janë të varfër dhe thatanikë, se, kur copëtojnë dru nëpër oborre, flenë nëpër bodrume, duke u ushqyer me konserva dhe rrush.

Ishin modestë, disi të turpshëm, kryesisht dashamirës. Nuk e di, përse nëna ime kishte njëfarë rezerve ndaj tyre, nuk e mbaj mend, nëse jam shoqëruar me ndonjë çun shqiptar ndonjëherë, mendoj se as që kishte të tillë në shkollat tona. Thua se shqiptarët në Beograd më 1939-ën nuk kishin qenë kurrë të vegjël, por menjëherë të rinj të pjekur që merrnin sharrat e tyre në duar dhe shkonin shtëpi më shtëpi.

Sidoqoftë, me kënaqësi shkonim në ëmbëltoren “Te Pelivani”, përplot me njerëz zeshkanë e thatanikë, që mbushnin kaushët me akullore të hatashme. Njëherë e pata pyetur nënën se a ishin këta të njëjtit që copëtonin dru para shtëpive tona, e ajo më tha: “Pothuajse!”
Pas fitores së ushtrisë së Titos në Luftën e Dytë Botërore, në vend manifestohej bashkimi dhe barazia e përgjithshme e qytetarëve jugosllavë, më vonë ajo u fundos, sepse disa megjithatë ishin më të barabartë se të tjerët. Kështu që, dy dekada pas 1945-s, pas rënies së shefit të Policisë jugosllave, Rankovic, u zbuluan masat represive që po ata kozmopolitanë komunistë kishin ndërmarrë nëpër Kosovë: ku një kohë të gjatë ishte zhvilluar terrori më i pështirë bolshevik mbi pakicën shqiptare, sepse po praktikohej hakmarrja ndaj popullsisë pa dallim, për shkak të atyre shqiptarëve që me bandat balliste kishin bashkëpunuar me okupatorin gjerman. Por atëherë, çfarë duhej bërë me shumicën e fshatarësisë serbe, që në atë kohë okupimi ishin në listën e Draza Mihailovic?

Ka ndër komunistët e fortë shpesh edhe nacionalistë të kamufluar, këtë e dëshmuan edhe ngjarjet më të reja; në periudhën e diktaturës së Milosevic shumica e oficerëve, politikanëve dhe intelektualëve i flakën lehtë librezat e partisë, i hoqën yjet pesëcepësh dhe i gozhduan në kapela kokardat çetnike, shenjat e kolaboracionistëve nazistë nga lufta e kaluar botërore.
Që me terrorin e shefit titist të policisë figuronte një motiv i njëjtë: ajo “bajgë shqiptare” nga jugu dëshiron të bëhet zot i tokës së lashtë serbe në Kosovë, ku janë manastiret dhe kishat mesjetare ortodokse, atje është edhe ajo fusha e famshme ku mbretëria mesjetare serbe ra nën pushtimin turk! Pakkush e merrte parasysh se njerëzit shqiptarë të atyre viseve, edhe pse në pakicë, kishin prejardhje nga fiset shumë më të lashta në atë territor, nga ilirët. Pastaj, shpejt u rrit numri i tyre, thuajse ndodhi revolucioni demografik atje.

Në fillim të viteve gjashtëdhjetë kam pasur një episod gjashtëmujor kosovar, isha ushtar në qytetin e bukur oriental të Prizrenit, përmes të cilit gjarpëronte Lumëbardhi. Këtë kohë e kam të mbushur me çiltërsinë e pamjeve përreth, e pastaj edhe me banorët e urtë të atjeshëm. Shoqërohesha me disa njerëz, shkoja në shtëpitë e tyre, së paku në atë pjesën e shtëpisë ku rrinin burrat (nëpër oda), sepse vajzat gjithnjë shikonin turpshëm nga kati i sipërm përmes rrjetës së zakoneve të tyre. Ajo që edhe më tutje bën pjesë në mungesën time të prekjes së asaj bote ishte kjo: akoma nuk e kam kuptuar gjuhën e tyre. E vetmja fjalë shqipe që kam sjellë nga atje ishte “ljulje”, lule.

Më vonë ajo që ishte ekzotikë sharrëxhinjsh dhe ëmbëltoresh nga fëmijëria ime, nga të bërit ushtri në gjelbërimin e dendur prizrenas, u rrit në një dramë të madhe, Kosova u shndërrua në kazan që vlon. Duke dashur që ta qetësonte, Tito me pragmatizmin e tij bëri Kushtetutën e vitit ‘74. Njëfarë autonomie të fortë të shqiptarëve të Kosovës, dhe këtë ata nuk ia harruan, sepse, si të thuash, në njëfarë mënyre i barazoi ata me republikat e tjera jugosllave.

Por në demonstratat e para pas vdekjes së tij, lufta për të drejtat e tyre gjithnjë e më shumë po mbeteshin veç në letër. Lufta që nisi klika e Milosevic nxori në shesh të gjitha detajet e këtij tërmeti sipërfaqësor, nacionalizmi serb mori përgjigjen tek ekstremizmi kosovar, e të gjitha bashkë krijuan enigmën e pazgjidhshme në kokat e politikanëve evropian. Pra, një pjesë e këtyre zotërinjve mbështesnin në mënyrë jokritike secilën kërkesë të shqiptarëve, të tjerët verbërisht besonin në qëllimet e mira të regjimit serb; madje edhe një shkrimtar i rëndësishëm u bë mbështetës për vrasësit dhe kriminelët e luftës nga Bosnja.

Në kongresin e PEN-it në Bremen, në vitin 1999, isha ulur pranë një miku, poet shqiptar nga Kosova, ai nga e tërë shtëpia e tij, e djegur nga pushtimi serb, kishte vetëm çelësin e shtëpisë me vete. U përpoqa që atë çelës t’ua bëja me dije kolegëve tanë të shtrenjtë gjermanë, njëri nga ta, me origjinë nga Gjermania Lindore, tha se nuk mund ta besonte këtë tregim.
Mbaj mend se pas kësaj kam dalë nga ky tempull, duke përplasur derën. Kjo pati jehonë të fuqishme në Gjermani, shumë jehonë të keqe në Serbi, që atëbotë mendojnë se unë, bashkë me disa bashkëmendimtarë të mi beogradas, i kam nxitur avionët aleatë që të nisen nga Aviano për të hedhur bomba në Beograd. E dimë shumë mirë se kush ishte shkaktar i këtyre bombave. Tani, kur po afrohet fundi i tregimit, që nisi me ata fukarenjtë që hanë rrush dhe konserva nëpër bodrume, e sot pas mundimesh të mëdha, përpiqen të jetojnë në tokën e tyre, sipas dëshirës së tyre dhe me të drejtën për pavarësinë e tyre, janë jo gjithherë të kujdesshëm ndaj lirisë së tyre.
Ata njerëz të çmueshëm, krenarë dhe burra të fortë, por në disa raste treguan se sa e zorshme është të barabiten me lirinë e tyre. Dhe këto shpërthime i zhgënjejnë shumë nga mbështetësit e tyre: A thua duhej që nga çfarëdo arsyesh t’i digjnin faltoret e fesë tjetër? Por edhe pas kësaj e kam të zorshme t’i kuptoj bashkëpatriotët e mi, që ata njerëz nga jugu t’i lënë rehat, që më në fund të barabiten me fatin e tyre vetjak.















http://www.grass-medienarchiv.de/ggrass/10804/index.shtml

ÇLIRIMTARËT E KOSOVËS

Rexhep QOSJA:

Jam i nderuar që edhe sivjet flas në këtë akademi përkujtimore tashmë të çdovitshme.
Është kjo akademi me të cilën e shënojmë Epopenë e Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, me të cilën nderojmë themeluesin e Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës; nismëtarin dhe Kryetrimin e Luftës Çlirimtare, Adem Jasharin; me të cilën nderojmë dëshmorët e kombit që u flijuan për lirinë dhe pavarësinë e Kosovës; me të cilën nderojmë pjesëtarët e Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës - çlirimtarët e rënë dhe çlirimtarët e gjallë të Kosovës.
Cilësori çlirimtar është cilësori më i bukur, më domethënës, me vlerë më të madhe se çdo cilësor tjetër, që mund të meritojë njeriu. Me të cilësohen ata që jetën e kuptojnë si luftë dhe si sakrificë për popullin e vet.
Për këto arsye ne të gjithë do të duhej të ndiejmë obligim të pamatshëm dhe të gjithmonshëm ndaj Adem Jasharit dhe familjes së tij, e cila lirisë dhe pavarësisë së Kosovës ia fali jo vetëm një, dy, tre a katër burra, babë, nënë e gra, por edhe djemë, vajza, fëmijë, që do të rriteshin e të bëheshin prindër të shumë të lindurve të tjerë; obligim ndaj dëshmorëve që dhanë jetën për Kosovën e lirë e të pavarur; obligim ndaj çlirimtarëve, të cilët rrokën armën të vetëdijshëm se prej armës mund të vdesin në luftën që bënin.
Si çdo herë kur flas për luftën e UÇK-së ashtu edhe në këtë akademi; si çdo herë kur flas për dëshmorët ashtu edhe në këtë akademi; si çdo herë kur flas për bëmën madhështore të Adem Jasharit dhe të Familjes së tij historike ashtu edhe në këtë akademi, unë nuk mund të mos flas pa përkushtim të jashtëzakonshëm ndjenjor dhe mendor në të cilin është i përmbajtur adhurimi im i jashtëzakonshëm për heroizmin dhe largpamësinë e tyre.
Pse përkushtim ndjenjor? Sepse të gjithë ata vetëdijshëm u nisën në rrugën e flijimit; të flijimit që fëmijët tanë të mund të rriten të lumtur, që të rinjtë tanë të mund të jetojnë të sigurt në atdheun e tyre, që pleqtë tanë të mund ta kalojnë të qetë e të pafyer pleqërinë!
Pse mendor? Sepse ata e kishin kuptuar, kur, ne, të tjerët, nuk donim ta kuptonim, se politika pa veprim për një popull të pushtuar e të shtypur, siç ishte populli shqiptar në Kosovë, është mashtrim i popullit.
Ata e kishin kuptuar mirë se fitorja, në fund, nuk i takon vetëm të fortit, aq më pak pushtuesit, por të guximshmit dhe atij që bën luftë të drejtë. Ata e dinin dhe besonin, se disa mija që mbrojnë të drejtën për të jetuar të lirë në tokën e vet, janë më të fortë se qindra mija që bëjnë luftë pushtuese.
Ata e kishin kuptuar se këshillave të këshillëdhënësve të huaj duhej t’u besohej më pak se ç’dëshironim t’u besonim, sepse herët më të shpeshta ata të këshillojnë duke pasur parasysh interesat e veta e jo tuat. Për këtë arsye çlirimtarët tanë nuk qenë të gatshëm të pranojnë këshillat e shteteve të mëdha evropiane, që ishin kundër çdo qëndrese në Kosovë. Si mund të quhej i sinqertë ky mësim që jepej prej atyre shteteve që krejt historinë e kanë luftëra: luftëra mbrojtëse, luftëra çlirimtare, sidomos luftëra pushtuese dhe koloniale?!
Ata e kishin mësuar më mirë se gjithë ne të tjerët atë mësimin që mendimtarët e mëdhenj evropianë e kishin formuluar shekuj më parë: është mëkat t'i shtypësh të tjerët, por është mëkat edhe të durosh shtypjen.
Ata, çlirimtarët tanë, e dinin, njëkohësisht, se shtetet e mëdha evropiane që na këshillonin paqen, durimin e dhunës, gjithmonë i kishin shpërfillur popujt që për lirinë e vet nuk kishin bërë më shumë përpos se ishin lutur dhe kishin folur!
E gjithë kjo që e kanë bërë ata për popullin e vet, na obligon ne të bëjmë ç’na takon neve të bëjmë, që në kujtesën e popullit, domethënë në historinë e tij, t’u jepet vendi i merituar, i cili ende nuk u është dhënë. E, do t’u jepet vendi historik, që në historinë tonë më të re vetëm atyre u takon, kur neve të na bëhet e qartë, se për çdo shtet serioz, tekstet e historisë janë çështje shumë serioze shtetërore, në të cilat nuk duhet të lejohen improvizime që janë aq të dukshme në tekstet tona historike. Vendimi i Ministrisë së Aarsimit, Shkencës dhe Teknologjisë që ora e parë e mësimit në të gjitha shkollat e Kosovës më 5 mars t’i kushtohet Epopesë së UÇK-së dhe rënies së Trimit legjendar, Adem Jashari, tregon se punët po ndryshojnë për të mirë në këtë pikëpamje.
E gjithë kjo që kanë bërë ata për popullin e vet na obligon neve që të ruajmë idealet dhe vlerat me të cilat janë rritur ata dhe prej të cilave janë frymëzuar ata që të rrokin armët dhe të luftojnë për lirinë dhe pavarësinë e Kosovës: që të ruajmë ato ideale e vlera prej atyre të cilët po përpiqen që kufirin midis Kosovës dhe Shqipërisë ta bëjnë sa më të lartë në vend se të dëshirojnë të rrafshohet plotësisht; që të ruajmë njësinë e kombit prej atyre që do të donin që prej kombit shqiptar të bëjnë dy kombe të ndryshme; që të ruajmë gjuhën e njësuar letrare kombëtare si vlerën më të madhe kombëtare prej atyre që do të donin ta ndajnë në dy gjuhë dialektore letrare; që të ruajmë ato ideale e vlera edhe prej një vargu sjelljesh e veprimesh cenuese e të papranueshme për të cilat nuk dua të flas këtu.
Në Greqinë e lashtë, në kohën e Homerit, për nder të heroit të rënë në luftë, ndizej zjarr i madh. Dhe, rreth atij zjarri ecnin shokët, miqtë dhe adhuruesit e tij: ecnin duke hedhur në atë zjarr ato që donin më së shumti: kush kalin, kush robin e kush vetveten. Prej shokëve dhe miqve të heronjve tanë të rënë në luftë nuk mund të kërkojmë aq shumë. Aq më pak mund të kërkojmë aq shumë prej të tjerëve. Mos të hedhim në zjarr ato që duamë. Por, të mos harrojmë kurrë: liria dhe pavarësia e Kosovës është vepër e largpamësisë dhe heroizmit të tyre.
Ta përfundoj këtë fjalë.
Adem Jasharin, gjithë të rënët e familjes së tij historike, dëshmorët e kombit, t’i nderojmë sonte me mburrje duke shqiptuar fjalinë që përgjithmonë do të jetë e shënuar në historinë shqiptare: emrat e tyre dhe heroizmi i tyre do të jetojnë derisa do të jetojë kombi shqiptar, e kjo do të thotë përgjithmonë.
Prishtinë, 6.3.2010

Egypt's top Muslim cleric dies of heart attack

Sayed Tantawi, grand sheik of Al-Azhar, … By SALAH NASRAWI, Associated Press Writer Salah Nasrawi, Associated Press Writer – 1 hr 28 mins ago

CAIRO – Top Egyptian cleric Sheik Mohammed Sayed Tantawi, whose moderate views angered conservative Muslims, died of a heart attack Wednesday during a visit to Saudi Arabia, the state-owned news agency reported. He was 81.

Tantawi was the grand sheik of Cairo's Al-Azhar, Sunni Islam's pre-eminent theological institute. Sunni Islam is the faith's mainstream sect, to which the majority of Egypt's 80 million people adhere.

Tantawi was a moderate scholar and supporter of women's rights whose views made him a frequent target of criticism from fundamentalist Muslims.

Most recently, he infuriated conservatives late last year by barring women from wearing the full face veil known as the niqab at Al-Azhar University. That step was part of the intensifying struggle between the moderate Islam championed by the state and a populace that is turning to a stricter version of the faith.

The Middle East News Agency said Tantawi died Wednesday in Saudi Arabia, where he attended a religious ceremony. Saudi officials said he will be buried in the Baqee cemetery in the Saudi holy city of Medina near the shrine of Prophet Muhammad.

The sheik, who was appointed in March 1996 by President Hosni Mubarak, was a revered figure among many of the world's 1.4 billion Muslims. His rulings carried great influence, particularly in Egypt, although they did not carry the force of law.

His teachings and rulings won him wide acclaim among moderates in the Muslim world, but they were also controversial. Fundamentalist Muslims considered them against Islamic teachings.

He angered radicals by supporting organ transplants, denouncing female circumcision and by ruling that women should be appointed to top government judicial and administrative positions. He also supported interest in commercial banking, unlike many Islamic scholars who condemn the paying of interest on bank deposits.

In January 2000, amid growing public debate on legislation easing divorce procedures for women in Egypt, Tantawi ruled that there is nothing in Islam that bars women from getting a divorce easily.

He told Egypt's male-dominated parliament: "Men are not made of gold and women from silver."

Tantawi, whose moderate views have always rankled hard-liners, has been blasted by critics several times. His meeting in 1997 with Israel's Chief Rabbi Yisrael Lau led to charges he wanted to normalize ties with Israel, something many Egyptians oppose despite their government's 1979 peace treaty with Israel.

In 2008 he came under pressure to resign from politicians and newspapers for shaking the hand of Israeli President Shimon Peres at U.N. headquarters during an interfaith conference.

Tantawi has supported the peace process with Israel, although he also has condoned attacks by Islamic radicals against the Jewish state. In March 1997, he called for a holy war to take back Jerusalem.

The sheik also promoted Christian-Muslim dialogue.

He had a controversial side, in particular his bad temper in dealing with his critics. He sometimes yelled at reporters for questioning him about his controversial ideas.

At one religious gathering, he attacked what he called the "mob mentality" among Arabs and Muslims.

Before being named to the post at Al-Azhar, Tantawi had served as Egypt's official mufti. He is considered close to the government in his religious opinions.

Tantawi received a doctorate in interpretation of the Quran and Sunna, Prophet Muhammad's teachings, from Al-Azhar University in 1966. He was a religious teacher until 1986, when he was appointed mufti.

He is survived by two sons and a daughter.

http://news.yahoo.com/s/ap/20100310/ap_on_re_mi_ea/ml_egypt_obit_tantawi

Romania’s New Muslims...Educated Elite

By Hany Salah, IOL Correspondent


Doctors, engineers and other professionals make the bulk of people embracing Islam in Romania
CAIRO – Doctors, engineers and other professionals make the bulk of people embracing Islam in Romania, where the Muslim minority is already enjoying full rights.
"The majority of Romanian Muslims are of the educated elite," Bari Nardeen, the head of the Muslim Youth Association of Romania, told IslamOnline.net over the phone from Bucharest.
"They are doctors, engineers, teachers, professionals and merchants."
Nardeen, of Tatar origin, classified Romanian Muslims into three categories.
"There are the locals who hail from Tatar, Turkish, Gypsy and Albanian origins," he explained, adding that their forefathers came to Romania with the Ottoman in the 12th century.
Others are of Arab and Muslim origins, particularly from Syria and Turkey.
"They came to Romania during the Communist rule but they were only given the citizenship after its collapse in 1989," noted Nardeen.
The third category, he added, is the new Muslims.
"Many natives have been increasingly accepting Islam since the collapse of the Communist rule. They include many women who embraced the faith after marriage."
There are no official figures on the number of Muslims in Romanian, a country that has a population of 22 millions.
But Muslim organizations estimate the number at some 100,000.
Recognized
Islam is a recognized religion in Romania.
"The government has recognized 18 religions, including Islam," said Nardeen, the head of the Muslim Youth Association of Romania.
He pointed out that the official recognition of Islam has helped Romanian Muslims enjoy their full rights.
"Muslims can build mosques and rent halls for conferences and forums without any restrictions," he asserted.
"Primary and preparatory schools are also offering mandatory weekly lessons about Islam for Muslim students."
Nardeen said that the Ifta House is an official institution in Romania.
"The salaries of the Ifta House employees are paid by the government," he added.
"The post of Mufti is equal to a minister. He speaks in the name of Romanian Muslims before the government."
Nardeen said Romanian Muslims still face many challenges.
"One of the biggest problems is the scarcity of qualified cadres and the lack of funding for our projects."Read more: http://www.islamonline.net/servlet/Satellite?c=Article_C&cid=1235340495714&pagename=Zone-English-News/NWELayout#ixzz0hlyOUU2z